W płomieniach

Wykrzesane słowa
sił ostatkiem
Karmiona nadzieja
wiary pyłem

Nieskazitelnie białe
prześcieradła trzepoczą
na wschodnim wietrze

Ogołocona

Wyzuta z uczuć
chwilą niemożliwą
odkażam duszy świątynię

Tli się milczenie
by ozłocić ciszę
Ukorzenia się miłość
wzrośnie kwiecie