Συμπέρασμα..

Aλλότριος δολοφόνος πλησίασα ξανά
με βήματα αργά,στον τόπο του εγκλήματος
πειστήριο αναμνήσεων ζητώντας κ ωσαννά
μα πιο πολύ να βρω την άκρη αυτού του νήματος..

Μα ήτανε πανίσχυρο,συναίσθημα εγκεφάλου
σαν ήρθε απλά και ακούστηκε κραυγή μες την καρδιά μου
όλα μου μοιάζαν ίδια και η έλλειψη δικιά μου
κ αυτή η παρουσία σου,εθιστική,βαρβάρου..

Τα μέρη μας τα γύρισα σ εκείνο το ποτάμι
για ώρα εκεί τα λέγαμε κ σάπιο εγώ κουφάρι
και η συζήτηση άναψε μ εκείνο το τροπάρι
στην Εκκλησιά που είμασταν κ αφήναμε σημάδι..

Επίμονη αναζήτηση με πείραξε στα νεύρα
μαζί σου δεν εθύμωσα μα πιο πολύ με μένα
για αυτήν μας την αντάμωση κόλπα φτηνά εφεύρα
κ ο φόβος της απόρριψης με έριξε στα τραίνα..

Και πιο πολύ εθίχτηκε για σε το ‘να μου μάτι,
το δάκρυ όταν κύλισε μου έμοιαζε μ απάτη
και ήταν το χαμόγελο δικό σου κ από αγάπη
σαν όλα τα συγχώρεσε,εμπρός για νέα λάθη..