Στη δίνη των φόβων...

Όλα γκρεμίστηκαν μέσα μου ξαφνικά
είχα πολύ καιρό να νιώσω έτσι τελικά,
πήρα χαρτί να γράψω ότι με πονά.
Μα από που ν’ αρχίσω;
Οι φόβοι ξύπνησαν κι ουρλιάζουν σαν τρελοί
και’ γω αδύναμη σέρνομαι στο κελί,
ενώ επικρατεί σιωπή στην γύρω φυλακή.
Μα πως μπορώ να ζήσω;

Είναι οι τοίχοι υγροί και το ταβάνι στάζει
σκέψεις που το μυαλό χτυπούν σαν το χαλάζι.
Και είναι τόσο δύσκολο το παρόν να χτίσω
αφού δεν κατάφερα στο παρελθόν να ζήσω.

Ίσως να είναι αργά για να σου τηλεφωνήσω
να σου πω πόσο θα’ θελα κοντά σου να ξαναζήσω,
μα είναι ήδη αργά την καρδιά να ξυπνήσω.
Έχει ήδη ξεχάσει να χτυπάει.
Όμως προλαβαίνω ένα γράμμα να σου στείλω
για να σου πω όσα ευχαριστώ σου οφείλω,
που μ’ έκανες στην άκρη τις σκέψεις ν’ αφήνω
και την καρδιά που έμαθες να αγαπάει.