Εκεί που ξημερώνει

Σαν κλείνω τα μάτια μου και σε ονειρεύομαι κόσμε,
δεν είσαι όπως σήμερα.
Δεν φοράς το ίδιο χτες μήτε το ίδιο αύριο.
Δεν τεμαχίζεις τα κορμιά των ανθρώπων σου,
δεν χαρτογραφείς την αγωνία και το φόβο τους
σε χάρτες παρακμής για να ντυθείς.
Η φορεσιά σου είναι φτιαγμένη από ευγνωμοσύνη κι όνειρο
κι απάνω της κεντίδια τα χαμόγελα των παιδιών σου.

Σαν κλείνω τα μάτια μου και σε ονειρεύομαι κόσμε,
δεν είσαι τυλιγμένος σε μαύρο πανί.
Δεν χωρίζεις τους τόπους σου με αίμα και δάκρυα,
δεν υψώνεις σημαίες κατάρας και προσφυγιάς.
Δεν φορτώνεις στους αθώους την ανέχεια,
δεν ξεσκίζεις τις σάρκες των φτωχών.
Δεν μετράς ήρωες και μάρτυρες.

Σαν κλείνω τα μάτια μου και σε ονειρεύομαι κόσμε,
βγάζεις τη μάσκα της υπεροψίας.
Δεν αγνοείς την ύπαρξή μου,
γιατί ξέρεις πως κάθε ύπαρξη φωνάζει τ' όνομά σου.
Δεν φοράς στους ανθρώπους καρτελάκια κατηγόριας
και δεν τους διανέμεις σε πάγκους αλφαβητικά.
Δεν ξεχνάς το χρώμα μου
και δεν υποτιμάς τη γη που με μεγάλωσε.
Γιατί ξέρεις καλά πως κάθε χρώμα, κάθε γη, είναι και μια πατρίδα σου.

Σαν κλείνω τα μάτια μου και σε ονειρεύομαι κόσμε,
δεν με παίρνει ο ύπνος.
Γεμίζει η ψυχή μου χαρά μπρος στην ουτοπία σου
μα και τρόμο μπρος στην πραγματικότητά σου.
Δεν έμαθα να σε μισώ
μα ούτε ξέρω πώς μπορώ και να σε χαίρομαι.
Δεν θέλω να σε αγνοώ
μα όσο κι αν σε ψάχνω, πουθενά δεν φαίνεσαι.
Εκεί που πάει να ξεπροβάλει μια ηλιαχτίδα,
γιγάντιος τοίχος γίνεσαι και της σκεπάζεις όλο το φως.
Εκεί που πάει ν' ανθίσει ένα αγριολούλουδο,
ένα μικρούλι αλλιώτικο λουλούδι,
γίνεσαι πάγος και το καις.
Στερείς σε κάθε αγριολούλουδο, σε κάθε ηλιαχτίδα
το δικαίωμα μιας καλημέρας.

Σαν κλείνω τα μάτια μου και σε ονειρεύομαι κόσμε,
θα 'θελα να τ' ανοίξω και να σε βρω ακριβώς έτσι.
Να 'σαι ντυμένος με λευκούς μανδύες
γεμάτος μυρωδιά λεμονιάς.
Ν' αναπνέεις την αύρα της θάλασσας
και να κοιμάσαι απάνω στο ηλιοβασίλεμα.
Να ξυπνάς στις αγκαλιές των παιδιών
και ν' αφήνεις τ' όνειρο να κυλήσει.
Και κάθε μέρα να παίρνεις λίγο χρώμα τ' ουράνιου τόξου,
για να μην έχει ανθρακί άλλο πια ετούτη η γη,
για να μην την τάξουμε στους νεκρούς πλανήτες.

Σαν κλείνω τα μάτια μου και σε ονειρεύομαι κόσμε,
δακρύζω.
Κλαίω για όλους εμάς που σε απαρτίζουμε
και γράφουμε την ιστορία σου μες στους αιώνες.
Πόσο ανάξιοι συγγραφείς, πόσο ατάλαντοι είμαστε!
Συγγράφουμε τα πάντα, τα συντάσσουμε όμορφα
και τα βιβλιοδετούμε.
Τα στολίζουμε στις βιβλιοθήκες σου, κόσμε,
και να το μεγαλείο σου!

Χαρακώσαμε τις ψυχές μας,
εμπορεύσαμε τα ιδανικά και τα πιστεύω μας,
διαμελίσαμε τη γη μας,
θάψαμε τους ζωντανούς μας.
Κατακτήσαμε και φονεύσαμε για ένα όνομα.
Δύναμη, Άμυνα, Υπεροχή, Βοήθεια, Ελευθερία,
όπως θες τραγούδησέ το κόσμε,
και θα δεις, πως ο πόνος πάντα τον ίδιο χορό θα χορεύει.

Κάθε που κλείνω τα μάτια μου και σε ονειρεύομαι κόσμε,
τ' όνειρο κρατιέται από μια προσευχή.
Αύριο να ξημερώσεις αλλιώτικος.
Να μπορώ ν' ακουμπώ πάνω σου, να σ' εμπιστεύομαι.
Να θέλω να σε θαυμάζω, να ξέρω γιατί σ' αγαπώ.
Μα πάνω απ' όλα, γιατί δεν πρέπει να χαθεί
απ' τα μάτια των παιδιών η υπόσχεση.
Πως θα 'ναι κι αύριο ανατολή,
και πως εσύ θα 'σαι εκεί για να τα γαλουχήσεις,
όχι με δηλητήριο πικρό, μα με όραμα και νέκταρ!