Lalka

Skromnie schowana w drapowaniach kołnierzyka
zżółkłego teraz, choć pamięta bieli zapach,
w paciorkach oczu tajemnicy iskra skryta
i opowieści stare o minionych latach.

Jedwabna suknia szyta babci drżącą ręką,
nićmi tkanymi z najsilniejszych uczuć do mnie,
obsypanymi cekinami i piosenką,
którą w pamięci pielęgnuję wciąż niezłomnie.

Babcia już w niebie szyje suknie dla aniołów
i je ozdabia księżycową nicią modną,
a ja przytulam moją lalkę tu, na dole
wdychając, słysząc jej obecność tak ulotną.

W tych kilku szmatkach, w porcelanie główki małej
zaklęta miłość, którą czuję wciąż ogromnie.
Choć nowe czasy mocno życie mi zmieszały
magia dzieciństwa, wciąż tak świeża wraca do mnie.

RC 29.09.2011