w słowa ubrani

ulice wirtualne tętnią bosymi stopami
nie razi blask drogiego zegarka
buty od Gino Rossi nie zachwycą
pachniesz zapachem własnej marki

wytężam wzrok
by dojrzeć wnętrze
zaostrzam zmysły
by trafiły jak najgłębiej
by wyczuć puls
bez dotykania

uśmiech potrafi zmylić
lecz szata tylko ozdobą
mur słów marną zasłoną
gdy każda cegła
jak litera alfabetu ubrań
od których pęka twoja szafa

zakładając je na siebie
codziennie
piszesz inną opowieść
by nie rozpoznano cię na ulicy

wirtualne oczy
w najbardziej ciemnych okularach
dostrzegą to
do czego promień słońca nie dotrze
spływając po tobie
kiedy przechodzisz
na zielonym świetle

wypatrzą cię
w tłumie nagości
dogonią na polnej drodze
gdzieś daleko
pod lasem
gdzie tylko dzięcioł
w drzewo klika

iw, 21.04.12