το ποίημα της αδερφής μου..

Στην γιορτή και στην χαρά θέλω να’ μαι δίπλα σου,
κοντά στο φως και τα χρώματα τ’ ουρανού σου.
Ν’ ακούω τον ήρεμο ήχο που έχει το κύμα σου,
να κατοικώ στο φωτεινότερο κάστρο του μυαλού σου.

Θέλω να περνάμε μαζί τα δύσκολα και τα εύκολα
κι αυτά τα άγνωστα που το αύριο μας δίνει.
Σε εκτάσεις πολύχρωμες τα όνειρά σου ν’ άπλωνα,
να’ παιρναν αυτό το άρωμα που η βροχή αφήνει.

Αν ποτέ νιώσεις μόνη κοίτα ψηλά,
κλέψε λίγο μπλε απ’ το χρώμα τ’ ουρανού.
Κι εγώ αμέσως θα βρεθώ κοντά
αδιαφορώντας για τα γινάτια του καιρού.
Αν ποτέ νιώσεις πίκρα διάβασε αυτούς τους στίχους.
Αυτούς τους σιωπηλούς που στο χαρτί χοροπηδούν.
Κλείσε τα μάτια και θυμήσου τους ήχους
του καλοκαιριού που πέρασε και στην καρδιά κυλούν.

Στα πάντα και στο τίποτα θέλω να’ μαστε μαζί,
να ζούμε με θάρρος όσα η ζωή μας θέλει.
Στο φως και το σκοτάδι που στις μέρες κατοικεί,
καλά να περνάμε τι κι αν ο κόσμος δεν θέλει.

Στο τώρα και το ύστερα, στο πριν και το μετά
τα χέρια σαν φτερά άνοιξε και πάρε με αγκαλιά.
Για όλα αυτά που σου χρωστώ
και τ’ άλλα που δεν θυμάμαι,
σου γράφω για να δεις πως σ’ αγαπώ
ακόμη κι όταν κοιμάμαι…