Chwila

mrugnęła okiem chwila
jedna z wielu
która górom stawia czoła
ziarnko po ziarnku aż do zdarcia

za każdym razem jestem w niej inny
jak drzewko piętrzone w cieniu
aby nie obciążać je zbędną pamięcią
bo nie musi być widoczne aby płynąć

i choć nagi jak kropla na trawie
albo jak ptak co do światła się garnie
spoglądam na trzcinę za oknem
mówiąc jej – bądź moim wiatrem