Το σ'αγαπώ μου είναι λίγο...

Έπρεπε μακριά πάλι να φύγω.
Το σ’ αγαπώ μοιάζει πια λίγο.
Για ότι για σένα νιώθω δεν φτάνει μόνο αυτό να πω.
Τώρα που μόνη έμεινα, το σ’ αγαπώ ποτέ δεν θα’ ναι αρκετό.

Άδειο το σπίτι χωρίς εσένα.
Όλα μου θυμίζουν τις στιγμές μας.
Κι έχει ένα κρύο εδώ στα ξένα!
Ζεστασιά μου δίνουν μόνο οι χαρές μας.

Γρήγορα το σκοτάδι αυτή την πόλη σκεπάζει.
Τις άδειες, άγριες νύχτες μοναξιάς φοβάμαι.
Τώρα πια μόνο όταν χαράζει,
με ηρεμία θα μπορώ να κοιμάμαι.

Έφυγα μακριά και πάλι,
το ξέρω κουράστηκες να μ’ αποχαιρετάς…
Μα είναι αυτή η πικρή του αντίο ζάλη,
που σε κάνει κάθε φορά
πιο σφιχτά να με κρατάς,
πιο γλυκά να με φιλάς,
πιο πολύ να μ’ αγαπάς!

Γι’ αυτό υπόσχεση σου δίνω,
σύντομα να’ ρθω και να φύγω.
Ώσπου και για σένα το σ’ αγαπώ να είναι λίγο!
Τι κι αν κάθε φορά από θλίψη σιγοσβήνω…