Θάλασσα

Τι να είναι αυτό που με πλακώνει,
σαν μαύρο πέπλο απόψε; τι;
Νιώθω μια θλίψη να με ζυγώνει
για κάτι που δεν ξέρω. Όμως γιατί;
Φοβάμαι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί.
Το τελευταίο που σκέφτομαι είναι το αύριο…
Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή,
είναι να μην χαθούμε άδικα στο άπειρο.

Το άπειρο του βυθού αυτής της άγριας θάλασσας,
που σαν φως μας τραβάει κι εμείς πεταλούδες!
Φόρα παίρνουμε και μέσα της βουτάμε στα άπατα,
τι κι αν ζωές δεν ζήσαμε αρκετές…

Τσιγάρο στη σκέψη και ο χρόνος κυλά
λες κι έχει στερέψει η άμμος στην κλεψύδρα.
Μετράω σταγόνες, μετράω λεπτά,
μετράω τα χρόνια που ζούσα!
Φωτιά στο χαρτί μου και το κύμα ξανά,
λευκό φέρνει στο σκοτάδι δειλά.
Μετράω θύματα, μετράω ιδανικά,
μετράω χαρές που πονούσα…

Φοβάμαι όλα αυτά δεν είναι αρκετά,
το μέλλον ν’ αλλάξουν και ξανά να βρεθώ,
εκεί που η ψυχή μου νιώθει ζεστά!
Πόση ψύχρα… Μάλλον πια δεν ζω…

Για τους φόβους που ξυπνά, η θέα της μπλε βασίλισσας…

8/1/05