Παραμύθι

Aπόψε που οι νυμφες
την μιλιά τους εκρυψαν κατω από το μαξιλάρι
Θα γράψουμε ένα παραμύθι
Μαζί και οι δυό θα κρατήσουμε την πένα
Σα μια παλάμη
Και σαν μια μνήμη
Θα βουτήξουμε ως τα γόνατα στην μαυρη λίμνη
Μη φοβάσαι το χέρι θα σου κρατω
Και οι ψιθυροι από τα δικα μου χειλη θα βγαίνουν.

Αυτό το παραμυθι καποτε ήταν νανουρισμα
Αγκάλιαζε όνειρα
σα φιλί έκλεινε βλέφαρα
σαν άγγελος στο προσκεφάλι σου
χαϊδευε τα μαλλιά.
Ελα απόψε και βρέξε τα γονατά σου
Μουσκεψε την ψυχή σου
Κι εγώ θα είμαι εδώ
να σου σιγοτραγουδω.

Τα νερά αν ήρεμα στον ρυθμό ριγούν
Αν το φεγγάρι επιπλέει σαν χαρτινη
Βαρκούλα
Κι αν ο βυθός θυμίζει μητρική αγκαλιά
Θυμήσου απόψε ήρθαμε μονάχα για δυο στιγμές
Μέχρι το μελάνι να τελειώσει
Να κουραστούν τα δάχτυλα μας

Μια νύχτα σαν κι αυτή κρύβονται οι ενοχές
Η μαύρη λίμνη σιωπηλά θρηνεί
Απόψε το νανούρισμα έγινε το κάλεσμα
για τα ξωτικά
Για δυο στιγμές και ένα παραμύθι
Μη φοβάσαι το χέρι θα σου κρατώ
Μέχρι οι λέξεις ν’ αποκοιμηθούν...