Διφορούμενη νύκτα

Είναι στ αλήθεια τραγικό
όταν πονάς την νύχτα
να μην μπορείς να κοιμηθείς,
μα ούτε και να γράψεις..

Η σκέψη να νεκρώνει
κ άλλο μην κρατάς τα όπλα τώρα δείχτα
η πένα σου σωσίβιο,
που τι θα μείνει αύριο,τι πάλι θα πετάξεις…

Δεν είναι απαραίτητη εδώ η πρωτοτυπία
μα η αλήθεια μια στιγμής κ ας φέρει αμηχανία..
Ούτε βεβαίως στην μορφή μα ούτε και στις λέξεις
τον τόνο δίνει η βέβαιη ανάγκη να πιστέψεις..

Και μοιάζει εδώ αντίφαση ο μάταιος τούτος λόγος
να γράφω κ ας μην σου μιλώ,τεράστιος ο βρόγχος..
Μα είναι η ελπίδα μου να μοιραστώ σε κάποιον
την λύπη μου που έχασα παρέα φίλων σάπιων..

Τυφλός και πάλι πίστεψα στο θέλημα των άλλων
μα έπεσα,τσακίστηκα και πια δεν αμφιβάλλω,
να δίνεις είναι μάταιο και βέβαιη η θλίψη
στις μέρες μας το σίγουρο η ουσία έχει λείψει..

Ούτε ζητώ ο πόνος μου να χορευτεί τραγούδι
μα ούτε κ αν μου χάριζες στ αλήθεια ένα λουλούδι
στον ύπνο μου να σ έβλεπα και δίπλα ένα αγγελούδι
που γελάγε σαν σ άγγιζα και χάιδευα ένα χνούδι..