Czekanie

Kończyła się zima.
Pierwszy list i pierwsze czekanie,
dziś rozciągnięte zawsze do następnego otwierania drzwi, byle szybciej, w pośpiechu.
Wiosna była tuż tuż.
Przyspieszałam kroku,
prawie biegłam
nie wiedząc, że Tobie naprzeciw.
Szybko ogrzewaliśmy chłodne oddechy
popijając milczenie gorącą herbatą.
Wiało, siąpiło i Bóg wie, co jeszcze złego nas mogło spotkać.
Jak ciągle może spotkać tych,
co się jeszcze nie rozpoznali,
nie wsiedli do jednej łódki
i nie popłynęli razem w stronę bezpiecznego brzegu, którego nawet nie widać na horyzoncie, ale oboje wiemy, że jest.