pamięci mojego taty

rok 1992
wtulona w zapach chmielu przypiekanym z czosnkiem
z głową opartą na szorstkich kolanach uczuć
budowałam swoją tożsamość w rytm odpływów morza

"Ludzie z otoczenia dziecka zbyt pogrążeni są w swoich własnych stanach nerwicowych, aby móc dziecko kochać, lub dostrzegać w nim określoną indywidualność".

usłyszałeś mój płacz wśród tłumu ślepców
przejęty bezradnością z roku 1988
wyrwałeś moje życie ze szpon konformizmu

"Ich postawę warunkują własne neurotyczne reakcje. Bywają dominujący, przesadnie opiekuńczy, onieśmielający, skorzy do gniewu, nerwowi, nadmiernie wymagający, nadmiernie pobłażliwi, zmienni i niekonsekwentni, faworyzujący kogoś z dzieci, obłudni, obojętni ..."

drżącymi rękoma wybudowałeś mi z żeber szałas
sercem rozświetlając ciemności pokoju
wiedząc, że ten stan docenię dopiero po śmierci

"Zazwyczaj występuje cała konstelacja czynników wywierających niekorzystny wpływ na rozwój dziecka".

rok 2007
znalazłam Twój nagrobek przykryty słowami
stanęłam w kolejce do ich wypowiedzenia
lecz gdy doszłam do końca było za późno

"W wyniku tych wpływów w dziecku nie rozwija się poczucie przynależności, nie czuje sensu pojęcia "my", dręczy je natomiast poczucie niepewności i niejasny lęk, który nazywamy lękiem podstawowym - wyrażany w poczuciu izolacji i bezradności, w świecie odczuwanym jako potencjalnie wrogi".

Tato ... po co te wszystkie rozprawy, debaty, artykuły ... wystarczyło powiedzieć "kocham".
Tego tylko zabrakło ...