Bywam czasami...

...jak błędny ognik, przemykający przez spowite w mrok, pałacowe komnaty - w nikłym blasku mego wewnętrznego żaru widzę zdobione złotem lamperie - delikatne i subtelne.
Czasem przysiadam na jedwabnych obiciach krzeseł - albo przenikam w świat ciężkich arrasowych wizji, aby porozmawiać o metafizyce z Kainem, ratować uciekinierów z Sodomy i Gomory. Gdy powracam z tych podróży, czuję, że ciemności wyprawiają brewerie: falują i kołyszą się, przysłuchując się temu, co je wypełnia. A są tam gawędy starych obrazów i koncerty barokowej muzyki rozognionych ciszą klawesynów.
Upojony i przepełniony tym wszystkim, umykam w całkiem zapomniane, podziemne korytarze, tajnymi schodkami mej wyobraźni. Odwiedzam piwnice, spowite w pajęczyny milczenia, gdzie wypiwszy łyk wina ze zmurszałej butelki, rozweselony pukam cicho w drzwi dawnej Loży Masońskiej. Nikt mi jednak nie otwiera, więc wkradam się przez dziurkę od klucza. I zawsze, gdy znajdę się wewnątrz, tajemniczość skrada się za mną i jednym skocznym szmerem pojawia się na ścieżkach moich myśli - a potem płacze jak zagubione i przestraszone samotnością dziecko - pocieszam ją, jak mogę.
To dziwne, ale później nie gasnę nawet w pełnym słońcu. Gdy z płynnością motyla, unoszę się nad zaniedbanymi, pałacowymi alejkami. To bardzo niepokojące - tym bardziej, że jestem coraz mniej uchwytny...