Ars Poetica

Ars poetica


Prawdą jest, iż ta miłość może się nie wydarzyć
Obłąkanym szeptem, wodząc skrajny raj nadziei,
Uwalniając czułość co jak kamień chce obnażyć
Skondensowaną, w myślach swą własną głupotę.

Szmer, roztrząsanych nadziei się ze mną podzieli,
W skroni mając żałosny chaos i zdradziecką cnotę,
Pokuszę się o słowa proste co wszystkim są znane
Dziś nie wiem co jako artyzm jest teraz poznane,

Zgubione słowa, wybiórczo dziś traktuj podmiot liryki,
Z rozpasanych krów co jedna z nich zgubiła wątek
Jeśli chcesz coś więcej wiedzieć to wróć na początek
Gdyż goniąc jeden cel, straciłem ważne wyniki,

Ars poetica, wiersze powinny być jak podanie dłoni
Może zniknę z czystych słów i podniosłych zboczę
Gdyż dziś upór chyba czyste niedomówienie goni,
Być może okłamie, gdyż do szóstego wersu kroczę.


2007