Kocham swoje paranoje

Pikanterii tej frymuśnej sytuacji
dodaje piórko szylkretowe w kapeluszu.
Na cztery ręce goldbergowskie gram wariacje
skargi sąsiadów przepuszczając mimo uszu.

Popijam drinki dosyć gęste w red kolorze,
seler naciowy stercząc dumnie bije w zęby,
cudak lambadę przy trzepaku nogą orze,
w lodówce światło, kluski, wódka i otręby.

Stoję przed lustrem i fikuśne tworzę pozy,
z głodu w żałądku ssie i boli trochę głowa.
Jak kluski wrzucę w drinka to się pięknie stworzy
z wkładką z procentem zupa cud pomidorowa.

A może nawet pójdę dalej, by smak wzmocnić
-analizuję wiążąc modną blue apaszkę,
wkładam fartuszek, aby nie poplamić spodni
i smażę masło (zupka błaga o zasmażkę).

Popijam i podjadam ostro z kryształowej
szklaneczki, co dostałam w spadku ją po cioci,
w nogach taneczność, Bach przygrywa w głupiej głowie,
a sąsiad szczotką w sufit jak metronom grzmoci.

Ten kuriozalny dzień w potęgę rośnie dziko,
nie ważne, że łeb jutro pęknie mi na troje.
Wyginam ciało i zadaję w lustrze szyku.
Kocham absurdy.
Kocham swoje paranoje.

RC 7.07.2011