W świec poświacie

Marzyć próbowałam,
lecz złudzeniem dla mnie.

Jak czekanie w nieskończoność
przy nakrytym stole na gościa,
który zawieszony na wskazówkach zegara
odpływa z każdą minutą, godziną, dniem.

Jak nadzieja stopiona
z lodami w pucharkach,
a jej namiastki to rodzynki
na waniliowo-kakaowej powierzchni.

Krzesło od marzeń wysiedziane,
stół jęczący od wbitych weń łokci,
co głowę choć w obłokach,
a tak ciężką podpierają.

Tylko figlarny płomień świecy
jakby zdawał się niczym nie przejmować,
ze śmiechu się skręca,
choć woskowymi łzami płacze.

iw, 06.11.