Po co te kłótnie

Kiedy tak siedzę w samotności
A noc głęboka za oknami,
Rozmyślam ile w świecie złości
I niedomówień między nami.

Po co te kłótnie i przykrości,
Po co wśród nas te spory żale,
Piszemy w przyjaźni w miłości
Żyjmy – lecz nie żyjemy wcale.

Niech tylko coś się nie spodoba,
Zaraz armaty szykujemy ,
Czy cierpi niewinna osoba,
Tym wcale się nie przejmujemy.

A czy nie lepiej by tak było,
Uśmiech darować za miast złości
Tobie, mnie - lepiej by się żyło,
Lżej sercu pełnego miłości.

Poeto wrażliwe masz serce,
Gdy piszesz wiersze o przyjaźni,
Lecz taki fakt dziwi mnie wielce
Gdzie ona jest gdy coś Cię drażni?

A czy publicznie pisać brednie
I swe awersje pokazywać
I nawet ręka Tobie nie drgnie,
Gdy je zaczynasz wypisywać.

Nawet się nie zastanowisz,
Że pokazujesz oblicze złe
A zmuszając innych tak mówisz,
By zrozumieli pobudki Twe.

I tak by ulżyć swojej chuci
Nie bądźmy w sposobie dziecinni
Nikomu nie każ kamień rzucić
Bo w Ciebie mogą rzucić inni.

Miej zawsze swe czyste sumienie
Postępując tak by w zgodzie być
Nie szastaj czyimś dobrym imieniem,
Dobrze innym będzie z Tobą żyć.