Μικρή Ιστορία

Έβρεχε εδω και ώρα.Ένα τεράστιο γκρίζο σύννεφο
στέκονταν επιβλητικά πάνω απ'την πόλη.
Απο κάπου ερχότανε,σαν μαζί με τον παγωμένο αέρα,
ο ήχος ενός πάντζου που έπαιζε απο μακριά
τον ίδιο μονότονο αργό ρυθμό.
Η τρεμάμενη φωνή του Johnny Cash έλεγε πως
"Δεν υπάρχει τάφος που να μπορεί να με κρατήσει κάτω" ενω εγώ στεκόμουν ως συνήθως τέτοια απογεύματα
κάτω απο εκέινο το υπέροχο μεγάλο δέντρο με τους
ασημένιους,τους μπρούτζινους και τους χρυσούς καρπόυς που έμοιαζαν με διακοσμητικες χριστουγεννιάτικες μπάλες,
χαζεύωντας τη κίνηση του δρόμου ή την πορεία του ανέμου
που τριγυρνούσε σαν οργισμένη συμμορία στα προάστεια.
Έιχα παραμείνει ζωντανός σε πείσμα των καιρών και γύρναγα εδω κι εκεί κυνηγημένος απο ανδρείκελα που αποδεκατίζαν με τους "πολιτισμένους" τρόπους τους κάτι
παράξενους τύπους σαν του λόγου μου,τους εναπομείναντες
μιας μεταλλαγμένης χρεωκοπημένης γενιάς που ένιωθαν και πάλευαν για ομορφιά,για αξιοπρέπεια,για τιμιότητα και για ζωή ακόμα.
Η βροχή δυνάμωνε λες και προσπαθούσε μάταια ο ουρανός να ξεπλύνει τις βρωμιές της ανθρωπότητας.
Τότε άκουσα τον πυροβολησμό.Εκατοντάδες πουλια έκαναν κύκλους χαμηλά ενώ εκέινη χανότανε στην επερχόμενη Άνοιξη κοιτώντας με χαμογελώντας, με την πιο γλυκια,την πιο τρυφερη,την πιο ζεστή ματιά της, στεγνώνοντας αυτόματα τον κρύο ιδρώτα που με έλουζε ολόκληρο.
Γύρισα να δω μα δεν ήτανε κανείς.Μόνο ο διάβολος
κρυμμένος κάπου χαμογελούσε φριχτά.
Όμως δεν είχε τελειώσει τίποτα ακόμα,αντίθετα όλα μόλις τώρα άρχιζαν.Έκρυβα στο σκισμένο μου μανίκι τον τελευταίο μου άσσο, περίμενωντας εδώ και πολύ καιρό,υπομονετικά, να πώ την τελευταία μου κουβέντα.