Ogrodnik

Przy stole zasiadam coraz częściej
lub też pod drzewem - mędrcem
by strudzeniu dać chwilę na oddech głęboki
całym w sekrecie
jak zapach rozstania po latach

opodal płot
a nad nim latarnie słoneczników rozświetlone
patrzące wciąż tym samym zdumieniem
na ogrodnika co ogrodu szuka
chwili w poruszeniu nieba
która rosnąc - daje
i coś zabiera

na szczęście
mam jeszcze łzę w plecaku
ukrytą kotwicę
przed wiatrem nie wtajemniczonym
przed wzruszeniem
co podchodzi do gardła
by rozkrzewić ją wersem
pyłkiem z dna księżyca
co udaje że nic nie wie