Wisława Szymborska

Ty żyjesz
Przecież czytam ten wiersz
O poranku
Oburzony procentem koniaku
Mieszając kawę w dzbanku
Podając zawstydzony filiżankę
To już trzysta pięćdziesiąty wiersz

Zmęczone me ciało
Serce przetacza ostatnie litery
Wystarczy.....

Poświęciła się skromności
By iść śladem czystości
Zamykając się w otoczeniu bliskich
By czuć potęgę potężnej ufności
Spokoju życiowej drogi
Być prostym człowiekiem ?
Czy wielmożną osobistością ?
Podający na tacy wszelkie sławy dary
Gardziła jej zamiary
Szeroka chorągiew
Gruba stosina
Poplamiona atramentem suknia
Oś pióra
Ostrą stalówką
Niczym szermierz szpadą
Pustość próżności twórczej niszczyła
Szczerą nicią zaszywała
Ubrana od poczęcia w poetycka szatę
Humorem tryskała
Rozgrzane słońce bardziej rozgrzewała
Samotna przy biurku
Zapach drewna i za okno bzu
Ścinające z dymem tytoniu
Powagę umysłu wylewała
Płodząc rzadki kruszec drogocenny
Wysoko lecący orzeł
Delektując się akceptacją tworzenia
Spełnienia artystycznego wzlotu
Tworzyła boskie akrobacje
Poezja kromką chleba
Syciła biednych

Cóż może wiedzieć dziecię młode
Z książki
Świetlistego ekranu poznawana
Tyś brzozą w bukowym lesie
Na wszystkich człowieczych drogach stąpać nie mogłaś
Matko Poezji Polskiej
Królowo własnego wyboru
Pochodnie wieczną zapalmy
W sercu umieszczajmy
Tląca dymem przypomnienia
Niech krakowskie kościoły biją głośno dzwony
Osiemdziesiąt dziewięć uderzeń
Na polach ryżowych słyszane ?
Na wyspach Nowej Zelandii mieszkające?
Głaszczące olbrzymie paprocie
Zamulone dno dzikiego oceanu
Zadrży ziemia uroni ze szczeliny żałobne treny
Zadrży ziemia !
Uliczki się zwężą
Fontanny zastygnięte ku niebiosom trysną
Niewidoczny tron anioły zniosą
Z gęsich piór łoże usłane
W rzędach wybitności literackiej
Z czarnoleskim Janem ....
Z odeskim Adamem ...
Recytując
Pilnemu Artyście
Życia wiersz
Duszy wers ...