Nigdy nie będziesz większy od mionu.

Jaki mały człowiek,
Proch cięższy,
Silniejszy wiatr,
Większe życie.
A tyle złości...
Gniewu pełne palce,
Garściami zrywać można
Kwitnącą frustrację.
Gdzie śpią kruki,
Czarne zrzędy?
Jak się mieszczą
W ciałku z gliny
Ulepionym starannie
Przez Pańskie opuszki?
Śmiech chwyta
Za brwi
I ciągnie ku sobie,
Wykrzywiając pion
Do kwaśnego skosu.
Cóż zrobić?
Cóż zrobić?
Data jedna, druga, setna,
Pomoc znikąd.
Tylko strach
Pod oknem sterczy
I milczy gwarnie.

Z pewnej głębokości
Nie ma sensu wołać.
Nawet Bóg nie słyszy
Wrzasku spod chodników.