Melancholie smutnych ludzi

Smutny człowiek
wszedł w parkową aleję
swoich własnych myśli
do których akompaniowały mu
flet i gitara
roztaczające wokół
mgielną aureolę smutku
-Żeby każdemu
smutnemu człowiekowi
idącemu parkową aleją
muzyka tak grała
i wszyscy mogli ją słyszeć
nad głowami pozostałych smutnych
nie byliby oni tacy samotni-
zadumał się smutny człowiek
i szedłby długo
parkową aleją
swoich własnych myśli
z muzyką nad głową
w mgielnej aureoli smutku
gdyby nagle nie spotkał
innego smutnego człowieka
który ze zmartwienia
rozgonił aureolę melancholii
spotkanego
rachując mu kości
i zawartość portfela


To jest moja odpowiedź na zarzut, że nie wiem, co w parku
może zrobić napotkany człowiek. Krytycy zarzucali mi, że zepsułem nastrojowy wiersz. Napisałem go w 1997 roku.
Tekst pochodzi z mojego drugiego tomiku pt. "Chwilowe ucieczki ze świata".