Szpital ze starą wieżą

Za murami tamtego szpitala

też są poeci i też piszą wiersze.

Niebiosom pokłon składam,

serce bije mi rytmicznie,

powyrzucałem wszystkie zegary.

Zamknąłem szafę.

Dzwonią dzwony.

Za murami tamtego szpitala

też są poeci i też chcą kochać.

Anno moja kochana

rozpływasz się we mnie przestrzennie,

jak bardzo jesteś dla mnie,

jak bardzo jesteś moja.

Wiewiórki jak kameleony szurają

w przymarzniętej już nieco rudej ściółce

szpitalnego parku.

Owite bluszczem

koloru butelkowego pnie drzew

wystają jak martwe kikuty.

Na budynkach cynobrowo – zielone liście

dzikiego wina

tworzą ulotny, pełen impresji parawan.

Dzwonią dzwony.

Za murami tamtego szpitala są ludzie.