Modlitwa u schyłku roku

Cóż mogę powiedzieć Panie.
Jeszcze nigdy jak tego roku
nie czułam oddechu odległych przestrzeni.
W orbicie wrażeń, z duszą zastygłą
próbowałam dociec prawdy.

W akompaniamencie smutku
upleciona magiczna nić
łączyła z niebem.

Choć daleko mi do Hioba -
zgotowaną strawę nie do przełknięcia
postawiłeś w oknie moich myśli,
odnalazłam klucz do samej siebie.

Otworzyłeś noc z przepychem ciemności.
Zmuszona szukaniem okruchów nadziei
łamałam palce-
dotykając dna czubkiem przeznaczenia.

W aureoli wyrzutów sumienia
nie proszę o więcej – tylko o powietrze
do jeszcze głębszego uśmiechu.