Nie jesteś sam

Czyżby moja wiara w dobro
nazbyt powierzchowna?

chyba nie

jam gotowa całe serce dla Was oddać

właśnie tak.

Kromkę chleba powszedniego
moich dzieci
na kruszyny drobne dzielić
i ostatnią kroplą wody
gdy pragnienie wam dokuczy
się podzielić.

Przy mym stole
wolne miejsca
dla tych, co zgubili drogę
na mej drodze drogowskazy
ja Was po niej
poprowadzić chcę i mogę.

Jeśli tylko z Waszej strony
nutka dobrej będzie woli
z każdym złem dzisiejszych dni
poradzimy sobie wspólnie

ja i Wy!

Wszak rodzina to opoka,
co spiżowych broni bram
wspólna troska,
radość wspólna,
tu nie Jesteś nigdy sam.