ΕΚΔΙΩΞΗ

Υπάρχει κάτι πέρα από αυτό που μπορείς να δεις και ν’ αγγίξεις.

Είναι αυτό που τα βράδια όταν κοιμάσαι στ’ αυτί σου ψιθυριστά μετράει αντίστροφα
Νιώθεις την ψυχρή ανάσα του στον αυχένα σου.
Ακούς τα χαχανητά του όταν από τις τύψεις ριγείς.

Όσο ο κόσμος αυτός περιστρεφόταν γύρω από τον δείκτη σου
και μ’ ενα νεύμα σου πρόσταζες υποκλίσεις
όσο οι λέξεις σου βάραιναν το οδόστρωμα αυτή της πραγματικότητας
λυγίζοντας συνειδήσεις,
τον εαυτό σου ως θεότητα όριζες.

Τώρα όλα καταρρέουν.

Οι αυλικοί σκόρπισαν

Οι κόλακες κρύφτηκαν

Tα περιστέρια νεκρά στις σκάλες του παλατιού.

Μόνο ο γελωτοποιός περιμένει στην θέα σου να σκάσει ένα χαμόγελο.

Κι αυτούς που την αισθητική σου γρατζούνιζαν
Τους ρακένδυτους ζητιάνους
που δειλούς τους χαρακτήρισες επειδή δεν δάμασαν τους καιρούς
επειδή προτίμησαν την αγκαλιά της γης κι ένα κομμάτι ψωμί.
Αυτούς τους βρίσκεις εκεί που τους άφησες

Ακλόνητους

Τώρα που το ειρωνικό χαμόγελο σου ξέφτισε
Τα πλουμιστά σου ρούχα κομματιασμένα πασχίζουν
να καλύψουν το λευκό σου δέρμα,
τώρα που το βελούδο μονάχα ως ανάμνηση
ντύνει την εικόνα σου,
καταδιώκεσαι από το παρελθόν σου.

Όχι τόσο για τις λαιμητόμους,
την πείνα που έσπειρες,
την υπεροψία

αλλά γιατί υπήρχε κάτι πέρα από αυτό που μπορούσες να δεις και ν’ αγγίξεις και το περιφρόνησες.