Αρχάνθρωπος

Ξερός, αγνός
Σαν το κριθάρι στον άνεμο
Εγχέει δράση στο σύμπαν του
Αφού σα δεν το κάνει
Η πνοή γύρω στεγνή από οξυγόνο
Επιμολυσμένη με μια ψεύτικη, κιτρινωπή μυρουδιά

Έτσι φαντάζομαι τον αρχάνθρωπο που περπάτησε στην έρημο
Που φόρεσε τομάρι για να προστατευτεί από το κρύο
Που αγάπησε ενστικτωδώς
Χωρίς να ξέρει τι σημαίνει
Και χωρίς
Επιθυμία να ονοματίσει το συναίσθημα αυτό!

Που δεν είναι κακέμφατος σαν κι εμένα κι εσένα
Αλλά άντυτος κι απλός

Ένα κι ένα δύο
Απλά και όμορφα...

Αλλά πόσο απαραίτητη η ανώτερη ευφυία
Αυτή που οδηγεί στην ανάλυση
Την επεξήγηση
Την αντίρρηση
Το συμβιβασμό
Την άποψη
Την ακύρωση
Την απόρριψη
Την ευφυία αυτή
Που χρειαζόμαστε για να κάνουμε το ταξίδι
Από το απλό στο περίπλοκο
Μετά, στην κατανόηση
Κι έπειτα πάλι πίσω στο απλό
Με εφόδια τις εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής
Μιας ολόκληρης εποχής
Μιας ύπαρξης αρχέγονης
Που θριαμβευτικά θα με εισάγει και πάλι
Στου αρχανθρώπου το κορμί
Να ζευγαρώσει το δικό του ένστικτο
Με τη δική μου γνώση!

Και τότε...
τα μάτια μου θα κλείσω
Χαμόγελο θα ζωγραφίσω
Και γλυκά θα αφεθώ
Στους ήχους και τις ευωδιές
Με νου ώριμο

...Λεύτερο!!