otwieram okno i

otwieram okno i widzę
księżyc –
tę połówkę cytryny
która wlewa do środka
swe nie posłodzone łzy

nagle

przylatują czarne motyle
rozsiadają się po krzesłach
po ławach jak goście
na kawie

spijają me żale z podłogi
jak z bzów nektar

wciąż im dolewam smutku
z oczu jak z dzbana

niech wreszcie przestaną
niech się nasycą

coś mi musi pozostać
przecież
po tobie