i tylko stokrotek żal...

skąpo odziana w zwiewną jedwabną sukienkę
biegniesz boso przez łąkę
muskając białoróżowe stokrotki
rozdeptując niechcący niektóre

wiatr nie ma tu dużo roboty
co nieco gdzieniegdzie podwiewając
uwypukla co i tak masz uwypuklone
podkreśla wklęsłości i tak już podkreślone

tylko twe włosy szaleją na wietrze
z nimi ma dusza - nie pomnę o ciele

cieszę się Boże
żeś stworzył Kobietę
zakłócając nasz spokój

wszak piękno w zderzeniu z brzydotą
wybucha gorącą Miłością

i tylko stokrotek trochę żal