wiersz prenatalny

jeszcze cię nie było a w nas już żyło
twoje tchnienie nieznanym łypiąc wzrokiem
odbijałoś się nam śmiechem od przyszłych
czterech ścian doprowadzając do rozstroju żołądka łez

ty nie mogłeś być – franiu stasiu zosiu
a byłaś w naszych głowach pozamaciczna urojona
wiedziała tylko ciotka z magdali
choć i ona nie uznała tego za błogosławieństwo

chciałeś naszej zguby – mimo z pluszu krokodyla
i wierzyliśmy w nią jak w VI przykazanie ufając
że może być już tylko gorzej

szukaliśmy po omacku mórz czerwonych
szamocząc się z życiem snując plany V-letnie
z szeregiem niewiadomych z tobą stojącą na ich czele

ramiona metalowe miały cię tulić do snu
to dla ciebie szalały w komorach cyklony
jakby ci było wtedy jak źle mały –
ale nam już dobrze już tylko lżej

dzięki boże po stokroć dzięki
choć gdzie tu twój wpływ
gdzie? skoro to nam przyszło
oblać prenatalny test