parno nijako duszno

miało być tak pięknie
i nie jest - wciąż jest normalnie
czyli nadto tęskno i nadal odlegle
bliskość nam się wydłużyła przeogromnie

- odczuwalna jest parność pustki po tobie
(twoje miejsce jest przy mnie
wciąż dziwnie wolne)

zakradła mi się do gardła
nieznośna suchość powietrza
w którym od tak dawna
nie gościła kropla ust

- i jak tu żyć cóż począć gdzie iść
gdy nie ma cię wszędzie
a zupełnie to tutaj już

mam serce rozpalone - do 36,6 kelvinów
porozrzucane po pokoju myśli zbieram
do kopert i doniczek może będzie z nich
jeszcze jakiś pożytek (może życie?)

siedzę w nocy w szafie
ze strachu przed tym co się czai za powiekami
jak w konfesjonale zwierzam się
molom z grzechów i fantazji w d-mol

jestem przez trochę
i nie ma mnie
bo czuję się jakiś nie swój
chyba przez to że nie twój