POETA UMIERA STARANNIE

POETA UMIERA STARANNIE

W amfiteatrze galaktyk spiralnych
mgławicy Oriona ołowianego nieba
żeglujã obłoki nabrzmiałe
niczym grzeszni kroczã nowożeñcy
niebrudne, nieczyste… niebiałe
osuwajã w niewidzialnã głębię
w zaświaty drzew tysięcy
za lasy skamieniałe
posłañcy… aniołów śmierci

Gdzieś w dali sięgajã łona Ziemi
umierajã… z uśmiechem na ustach
ich flaga wichrem wojny targana
wilgotna krwiã brzemienna chusta
w dłoniach konajãcego żołnierza
kir Nike ubłocony
sztandar białego rycerza
na piedestale powiewa splamiony
i tylko białych gołębi milczãce cienie
i ciche takty hymnu umierania

Wyciãgam na nocy koc czarny
harfie podobne ramiona
już śmiertelne zawodzã organy
piekielne klepsydry, zegary
a chrome ramiona…
jak kikuty rannego Kreona
niegodne by w górę je wznosić
by wyżej się wspinać
o nieśmiertelność kamiennã… fanfary
o sztandar mesjañski upominać

Jak niewinny sumienia wyrzut
nad przepaściã boleśnie wiszãcy
w ułañskiej odwagi gondoli
że żyję… gdy umarło już tylu
bezwolnie… powoli
w bólach o śmierć nieproszãcych

Jak życie przejść dzielnie i dumnie ?
nie być tym co w gonitwie odpadnie ?
na stoły ubogich kazać spaść mannie
wszechkomedię ludzkã oglãdać realnie
nie wiem
wiem… że wiersze umiejã przemówić
a poeta… umiera starannie

Jak wiosenny świt nad polami
nabrzmiewajãcy tęczy kolorem
półkula srebrna nad morzami
jak cud niedootwartych powiek
błysk nazbyt nagły
jak napęczniałe źdźbłami
zorzy zielonej
blaskiem oblane polany
jak Słoñca oddech

Jak zwykły człowiek
wspomnieñ ciężar ma unieść
ku wzgórzom lawendowym
z zielonych łãk dzieciñstwa
jak dobiec do koñca
nie ulec… nie polec
nie zrobić światu świñstwa

Potem bez lęku spoczãć
bez lauru w girlandach odpoczãć
grać w karty z złodziejem lenistwa
pod cudnã, cudownã
cudotwórczã gwiazdã
poderwać się… polecieć do Słońca
jak dobiec do koñca ?

Wśród miraży wybranych dróg
krętych ścieżek, wzlotów i runięć
meandrów, popiołów i murów
jak przekroczyć próg ?
od cierni do gwiazd
nie drapać marmurów
by dumnie kroczyć bez potknięć ?

Na oczach Księżyca
ni pod ciemnã gwiazdã
najcenniejszego nie odbierać pannie
na pustym, smutnym dworcu
czekać na ostatniã jazdę
na peronie donikãd
raz ostatni ujrzeć stygnącą gwiazdę
i ofiarnie lecz bez patosu
jak poeta umrzeć starannie

⊰Ҝற$⊱……………………………………………………… São Paulo - 3O marca '89