cykl zapomnienia

WSTĘP DO NAUKI ZAPOMNIENIA

Zapomnieć o kimś wyjątkowym, zapomnieć o czymś cudownym, co trwało jakiś czas.
Powiedzmy sobie szczerze – jest to trudne i bolesne zadanie.
Ale czy można to nazwać zadaniem? Raczej nie. Jest to czymś w rodzaju pragnienia,
które nie daje nam spokoju i wciąż musimy się z nim borykać.
By zapomnieć, czasem wystarczy ułamek sekundy,
czasem kilka dni, częściej kilka miesięcy, a nawet wiele lat.
Stan ten doprowadza nas do obłędu.
Ciężko skoncentrować się na czymkolwiek, gdy nasze myśli zaprzątają wspomnienia.
W końcu mamy tak dość, że chcemy za wszelką cenę, pozbyć się cząstki siebie.
Ale czy warto poświęcić coś, co przyniosło nam kiedyś tyle radości i szczęścia?
Zapominając o ważnych osobach, wydarzeniach, stajemy się ubożsi.
Tracimy pewne wartości i to co było kiedyś piękne – coś w nas gaśnie.






NAUKA ZAPOMNIENIA

Kraina taka piękna, tak spokojna, tak cicha i boska.
Kroczysz pośród łąk pachnących.
Wraz z tobą kroczy twój druh wiatr.
Słońce co chwilę wychodzi ci zza chmur na powitanie.
To zwalniasz, to znów przyspieszasz.
Uciekasz? Przed czym? Nikogo tu nie ma.
Tylko ty i to co widzisz lub chcesz widzieć.
Wspomnienia niczym chmury przychodzą i odchodzą.
Dokąd? Gdzieś w zakamarki pamięci.
Coś cię dręczy? Nie wypieraj się, powiedz co.
Czemu pytam? Bo uciekasz myślami i cię tu nie ma.
Pozwól by przepłynęły przez ciebie spokój i harmonia tej krainy.
Zapomnij choć na chwilę o tych twarzach i zdarzeniach.
Zapomnij, ale i pamiętaj!
Zapomnij te mniej istotne i przykre sprawy.
Pamiętaj to co ważne i to co chcesz.
Nie rezygnuj ze wszystkich wspomnień,
bo bez nich nie byłbyś, kim jesteś.
Kim jesteś? Wspaniałym człowiekiem.
Nie cofniesz czasu i nie zmienisz faktów.
Pogódź się ze wszystkim, ale walcz!
Walcz o to co ważne! Walcz o siebie i innych!
Tych, którzy ci jeszcze pozostali, bo warto.
Nie poddawaj się nigdy, choć jest krytycznie.
Podnieś się i idź do przodu.
Zerkaj za siebie ucząc się, ale nie cofaj się!
Ratuj to co ci pozostało i zbuduj nowy świat.
Świat, w którym chcesz żyć, w którym bronisz cząstki siebie.
Ale pamiętaj i nigdy nie zapomnij, kim jesteś, i jaki jesteś.






Często zadaje się pytania bez odpowiedzi.
Czemu? Dlaczego? Czy nie mogło być inaczej?
Zastanawiamy się, myślimy i wyobrażamy różne scenariusze.
Tylko czy to ma jakiś sens?
Staramy się usprawiedliwić samych siebie i pocieszyć.
Chcemy jakoś wybrnąć z tego co zaszło, ale już po fakcie.
Logiczne rozumowanie tu zawodzi.
Znajdujemy się w dziwnym transie.
Jednak początkowo sami nie dajemy sobie z tym rady.
A nie każdy ma odwagę zwrócić się o pomoc.
Jesteśmy tak zaślepieni i rozżaleni, że zapominamy o tym co mamy.
Stajemy się markotnymi samotnikami, obrażonymi na świat.