Μετανοια

0.0/5 | 0


Ποτάμια πόνου αιωρούνται πάνω από το κεφάλι σου,
σαν φωτοστέφανο…
σαν φίδια κουλουριάζονται γύρω από τον αυχένα
σου,
στ’ αυτί σου ψιθυρίζουν λόγια βαπτισμένα στην λάσπη του χρόνου…
την μακριά κρυστάλλινη γλώσσα τους σέρνουν πάνω στην πίστη σου…
με μάτια θολά σε υπνωτίζουν σ’ έναν χορό που τον ρυθμό νεκρικές καμπάνες δίνουν…
είναι τα πόδια σου που παραλύουν σε δρόμους που φλέγονται και είναι τα ίδια ερπετά που στην καταδίκη ενός αέναου φιλιού στα χείλη σου ξερνούνε στάχτη…
τρεμάμενα τα χέρια σου πλέκουν τις τύψεις σε ιστό, μέσα του τον εφιάλτη να φυλακίσεις …σαν σπάργανα…σαν σάβανο…
Εσύ και λέω εσύ, γιατί την μοναξιά σαν σταυρό φέρεις στο στήθος, ρακένδυτος αγάπησες το ψύχος των αιώνων.
Μετράς τις πληγές σου σαν προσευχές στο κομποσκοίνι του χρόνου και χαμογελάς
σα πάντα να σου άνηκε αυτός ο Παράδεισος.
Ποτάμια πόνου αιωρούνται προς τα σένα, παίρνεις ανάσα βαθιά, την τελευταία, σ’ αυτήν τη εκβολή στην θάλασσα της μετάνοιας σου.



 
COMMENTS