Στιγμιαιο βλεφαρισμα

Δεν είσαι παρά το βλεφάρισμα στο απρόσμενο φως,
εκείνο το στιγμιαίο σμίξιμο δύο κόσμων που το δάκρυ ξερνά
καθώς η νύχτα ξεψυχα…
λίγο πριν η μνήμη μου κουλουριαστεί σαν τελεία στην πρόταση
που τα χείλη σου αναστησανε…
σ’ εκείνες τις απέθαντες λέξεις που στον αιώνα με προκαλούν,
που τον ομφάλιο λώρο γύρω απ’τον λαιμό μου τυλίγουν…
δεν είσαι παρά η αγκάλη που το Άπειρο με εναποθέτει καθάριο
καθώς το ίδιο σκοτάδι με οδύνες με γεννά ξανά και ξανά…
εκείνη η κραυγή που σαν το όνομα σου ηχεί καθώς η λεπίδα
στην πίστη μου καρφώνεται.