Żaba we włosach

Szanowna żabo na mojej głowie,
Choć nie wyglądasz zbyt ślicznie,
Przyzwyczaiłam do ciebie się sobie
I to jest nawet logiczne.

Śluz kostropaty po twarzy mi spływa,
Skrywając co siedzi we mnie.
Nikt się nie dowie gdzie jestem prawdziwa
I to jest nawet przyjemne.

Mój głos zagłuszany twoim rechotem
Przebije najgorsze zniewagi.
Nikt nie śmie wymieszać mnie razem z błotem
I to mi dodaje odwagi.

Nie zaczepiają złe oczy przechodniów,
Ich wzrok do ciebie przykuty.
To też jest dla mnie bardzo wygodne,
Bo w dziurach mam kieckę i buty.

I nawet skrzek, co zniosłaś mi w ucho,
Ważniakom pomieszał szyki.
Już do mnie nie krzyczą - wsiowa dziewucho!
Wszak glut zastąpił kolczyki.

Siedź w mojej głowie, by nic w niej nie pękło
Niech nikt w ohydzie nie grzebie.
Chyba, że ktoś tam dostrzeże gdzieś piękno
I z głowy wybije mi ciebie.