Jantar

Pewien bursztyn
Bardzo stary
Chciał świat zwiedzić
Mimo miary
Wziął więc oddech
I wypłynął
Białą falą
Niby niwą
Wybulgotał i się odbił
Powachlował i o brzasku
Osiadł tak jak ziarno piasku
Wnet go ludzie zobaczyli
A że byli bardzo mili
To od razu go
Zabrali niczym klejnot
Ten w koronie
Który wieńczy czyjeś skronie...