Verdad

Mε ύφος κάπως υπεροπτικό χαζεύω
τον γκριζογάλανο καπνό απο παντού να δραπετεύει,
σαν τη ψυχή που λαχταράει να ξεφύγει απο της σάρκας
τα δεσμά γυρεύωντας απόλυτη γαλήνη.
Η ζέστη έντονη αυτή την έποχη
σ'αυτό το ανυπόφορο καμίνι που κάθε τόσο μουγκρίζει σαν ετοιμοθάνατο θηρίο,
σαν πόρνη που ιδρώνει και αγκομαχά στο βρώμικο στρώμα της για ένα χαρτονόμισμα τσαλακωμένο.

Εκείνη με ορίζει,εκείνη η βαθύτερη, πανίσχυρη ανάγκη
να περιπλανιέμαι άσκοπα στις φουρτουνιασμένες θάλασσες
της μοίρας
με την πικρή υποψία πως όλα τελείωσαν
και έπειτα η λυτρωτική πίστη(ή ελπίδα)που έρχεται ακόμα
απο τα βάθη του είναι μου αναιρώντας κάθε ασχήμια,
σπάζωντας έτσι το σιδερένιο πλαίσιο της μιζέριας που
προσπαθεί να φυλακίσει τη ζωή.