ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Πέρα απο πρόσωπα βρεγμένα είδα την πιο γυμνή αλήθεια
Έτσι διαχώρισα το ψέμα απ'όλα αυτά τα παραμύθια
Για μένα δεν υπάρχει ελπίδα μόνο μια αγάπη ξεφτισμένη
Που όσο πάει ξεμακραίνει όπως μια παιδική συνήθεια

Τώρα που ανοίγει η αυλαία ρίχνω αλάτι στις πληγές μου
Πυροβολώντας στα αστέρια σκοτώνω όλες τις ευχές μου
Άπο την εύθραστη αγκαλιά της πέρασα και γω για λίγο
Βρήκα το νόημα στην ματιά της,πίσω το άφησα πρίν φύγω

Σε μία πόλη ξεγραμμένη που υπνωτίζει τα παιδιά της
Δοκίμασα όλα της τα κόλπα,άγγιξα λίγο την καρδιά της
Τώρα τις νύχτες την ακούω στα φώτα της ν'αργοπεθαίνει
Μονάχα ζόμπι αναστάινει καθώς φοράει τα καλά της

Διαλύθηκαν οι συμμορίες απο ένα όνειρο χαμένο
Που κρύβεται μεσ στις πλατείες σε κάποιο σύνθημα σβησμένο
Κάπου υπάρχει ένας φίλος που μου δείξε τα βήματά της
Λίγο πρίν χαθεί για πάντα ακολουθώντας τ'άρωμά της

Θα μείνω για να δώ το τέλος,μεσ΄στα σημάδια των καιρών της
Ένας παρίας μεθυσμένος,ένας παλιάτσος στ'όνειρό της
Ίσως να βρώ ότι μου ανήκει,ίσως ξανά να έχω χάσει
Όπως και να χεί ανασαίνω
Ακόμα υπάρχω μακριά της.