Το ρεβίθι και το φασόλι
Μείναμε αγκαλιασμένοι μετά από τόσα φιλιά με κλειστά τα μάτια.
Είναι οι στιγμές που σκέφτομαι τις δουλειές που θα κάνω μόλις γυρίσω σπίτι.
Η ανάσα της μόνο ακουγόταν και μόλις τρεις φορές άκουσα και τον χτύπο της καρδιάς της.
«Ναυσικά, πόσο έχει ο μήνας …ξημερώνει»
«Εννιά»
«Την επόμενη φορά που θέλω να σε δω, είναι στις εννιά του επόμενου μήνα»
Συμφώνησε χωρίς να πει λέξη.
Στεκόμασταν ανάμεσα στην πόρτα. Η Ναυσικά κρατούσε με το ένα χέρι το πόμολο και με το άλλο τρεμάμενο έφτιαχνε τα μαλλιά της. Τα πόδια της γυμνά με το δεξί να πατά πάνω στο αριστερό.
«Ο ένας μήνας για μένα , είναι μια αιωνιότητα» κι ομολογούσε πως γι αυτήν ήταν βάρος.
«Θα περάσει πριν το καταλάβουμε» την καθησύχασα.
«Ας το αφήσουμε» είπε παίρνοντας το ρίσκο.
«Ναι». Κι άνοιξα την πόρτα του ασανσέρ.
Έφτασα στο σπίτι την ώρα που το συνεργείο καθαρισμού της πολυκατοικίας είχε πιάσει κουβέντα με τον ταχυδρόμο.
Γδύθηκα και μπήκα στην κουζίνα.
Γέμισα δύο πλαστικές λεκάνες με νερό.
Στην κόκκινη άδειασα ένα χάρτινο κουτί με ρεβίθια από το Μαρακές και στην μπλε φασόλια από την Καστοριά.
Ήπια ένα λεπτό, πικάντικο τσιγάρο και ξάπλωσα στον καναπέ.
Έκλεισα τα μάτια με την προσευχή πως όταν ξυπνήσω θα μαγειρέψω όλα αυτά τα όσπρια.
«Μωρό μου, δεν χρειάζεται να μουλιάζεις τα όσπρια πριν τα μαγειρέψεις. Μην τα βάζεις στο νερό για μια νύχτα. Δεν θα μαλακώσουν. Ακόμα κι αυτά που θα ανέβουν στην επιφάνεια είναι σκληρά κι αν τα δάγκωνες θα πονούσες. Τα όσπρια μπαίνουν στο νερό για διαλογή. Να ξεχωρίσουν αυτά που δεν πίνουν από αυτά που πνίγονται. Αυτά που είναι για μαγείρεμα κι αυτά που δεν άντεξαν».
Τι προτιμάς; Να δίνεις μια και με ένα τσακ , να βάζεις τέλος; Ή να κρατάς την αναπνοή σου ολόκληρο βράδυ για να βράσεις μόλις ξημερώσει;
Το ρεβίθι και το φασόλι δεν μαλακώνουν στο νερό.
Και μην υποτιμάς τα πνιγμένα. Αυτά που ήπιαν κι ανέβηκαν στην επιφάνεια. Μπορεί να μην άντεξαν αλλά είναι ακόμα σκληρά σαν πέτρα.
Είναι οι στιγμές που σκέφτομαι τις δουλειές που θα κάνω μόλις γυρίσω σπίτι.
Η ανάσα της μόνο ακουγόταν και μόλις τρεις φορές άκουσα και τον χτύπο της καρδιάς της.
«Ναυσικά, πόσο έχει ο μήνας …ξημερώνει»
«Εννιά»
«Την επόμενη φορά που θέλω να σε δω, είναι στις εννιά του επόμενου μήνα»
Συμφώνησε χωρίς να πει λέξη.
Στεκόμασταν ανάμεσα στην πόρτα. Η Ναυσικά κρατούσε με το ένα χέρι το πόμολο και με το άλλο τρεμάμενο έφτιαχνε τα μαλλιά της. Τα πόδια της γυμνά με το δεξί να πατά πάνω στο αριστερό.
«Ο ένας μήνας για μένα , είναι μια αιωνιότητα» κι ομολογούσε πως γι αυτήν ήταν βάρος.
«Θα περάσει πριν το καταλάβουμε» την καθησύχασα.
«Ας το αφήσουμε» είπε παίρνοντας το ρίσκο.
«Ναι». Κι άνοιξα την πόρτα του ασανσέρ.
Έφτασα στο σπίτι την ώρα που το συνεργείο καθαρισμού της πολυκατοικίας είχε πιάσει κουβέντα με τον ταχυδρόμο.
Γδύθηκα και μπήκα στην κουζίνα.
Γέμισα δύο πλαστικές λεκάνες με νερό.
Στην κόκκινη άδειασα ένα χάρτινο κουτί με ρεβίθια από το Μαρακές και στην μπλε φασόλια από την Καστοριά.
Ήπια ένα λεπτό, πικάντικο τσιγάρο και ξάπλωσα στον καναπέ.
Έκλεισα τα μάτια με την προσευχή πως όταν ξυπνήσω θα μαγειρέψω όλα αυτά τα όσπρια.
«Μωρό μου, δεν χρειάζεται να μουλιάζεις τα όσπρια πριν τα μαγειρέψεις. Μην τα βάζεις στο νερό για μια νύχτα. Δεν θα μαλακώσουν. Ακόμα κι αυτά που θα ανέβουν στην επιφάνεια είναι σκληρά κι αν τα δάγκωνες θα πονούσες. Τα όσπρια μπαίνουν στο νερό για διαλογή. Να ξεχωρίσουν αυτά που δεν πίνουν από αυτά που πνίγονται. Αυτά που είναι για μαγείρεμα κι αυτά που δεν άντεξαν».
Τι προτιμάς; Να δίνεις μια και με ένα τσακ , να βάζεις τέλος; Ή να κρατάς την αναπνοή σου ολόκληρο βράδυ για να βράσεις μόλις ξημερώσει;
Το ρεβίθι και το φασόλι δεν μαλακώνουν στο νερό.
Και μην υποτιμάς τα πνιγμένα. Αυτά που ήπιαν κι ανέβηκαν στην επιφάνεια. Μπορεί να μην άντεξαν αλλά είναι ακόμα σκληρά σαν πέτρα.
COMMENTS
ADD COMMENT
