Doktor i sroka

Pewna sroka bardzo chora
Poleciała do doktora
A ten doktor dobry przecie
Nie zapomniał o kobiecie

Zajrzał w pióra
Zajrzał w dziób
I powiedział od tak chlup:
Z rannej rosy kropli trzy
I z podgrzybków zrobić mus
Poklekotać też z bocianem
Koło lasu, gdzieś nad ranem
Zrobić napar z lilii wodnej
Ale nie zakładać spodni

Myśli sroka sobie chyba
Coś z tą radą nieszczęśliwa
Nie ubierać się toż zgroza
Można złapać wilka, mroza

Wyszła na dwór nieubrana
Mimo tego całkiem sama
Niespocona, lecz zmarznięta
Z tego taki morał pęka:

Mimo leków i nalewek
Bez ubrania, gdzieś w potrzebie
Ta kuracja wyjść nie może
Ubieraj się odpowiednio zatem
O każdej porze

Wiersz ten dedykuje wszystkim samotnym dzieciom
i tym, które mają rodziców.