O κοσμος που ραγιζει

Και είναι η άσβεστη θύμηση σου που με ταξιδεύει
Με καθάριες εικόνες, με καταραμένους στίχους
Η κοφτερή φωνή σου που με παγιδεύει
Ξυπνάει κραυγές και νεκρούς ήχους

Και είναι το βλέμμα σου που με καταπίνει
Χάνομαι σε θύελλες και θαλασσοταραχές
Αυτή σιωπή που μ’ ενοχές με ντύνει
Με φτύνει σαν ξεψυχά έρημο το χθες.


Και είναι αυτός ο ακατάπαυστος ο πόνος
Που τα σωθικά μου γδέρνει με ατσάλινα νύχια
Ένας άδικος παρανοϊκός δακρυσμένος φόνος
Που τρέφω βαθιά στης καρδιάς τα μύχια.

Με άσπιλα μαύρα κρίνα στολίζω την μορφή σου
στο κρύο μέτωπο σου δάκρυα και φιλιά
Σκεπάζω κάτω από τα βλέφαρα την οργή σου
Την ανάμνηση σου κρύβω στην αγκαλιά

Κλείνω τα μάτια ακούω τον θρήνο
Σφίγγω τα χέρια, το τρέμουλο να σταματήσει
Την θλίψη γεύομαι , την πίκρα πίνω
Για ν’ αντικρίσω αυτόν τον κόσμο που θα ραγίσει.