Ambasada dobrodziejstwa

Choć czasem w sercu smutek się panoszy,
a na policzkach łza pochmurność sieje,
to jednak we mnie, niczym w kropli rosy,
szczęście panuje i zadowolenie.

Pogodny nastrój jest lekarstwem duszy,
która nierzadko bywa poraniona.
Uśmiech na twarzy zatroskanie kruszy
i koi tęskność w matczynych ramionach.

Bo to są chwile usłane radością,
nadzieją w dobro drzemiące w człowieku.
Zaś piękne myśli, które usta wieszczą –
poezją życia na nieba wybiegu.

Zatem nich błogość w ludzkich oczach gości,
by dodać ciału letniej witalności.

Kasia Dominik