* * *

Istoto niebieska w n wymiarowej przestrzeni…
Mimo żeś uśpiona jest, to już na Ziemi widzą Cię w swych snach.
Szepty niosą już nowinę, żeś objawiła się pewnej dziewczynie.

Uśpiona Gwiazdo pośród gwiazd miliardów w nieskończonej otchłani mroku,
budzisz się, a wokół Ciebie migocą one, marzenia jeszcze niespełnione.
Tak zaczynasz pierwszy etap.

Rozwijasz się, nabierasz własnych cech, z lekkością unosisz się ponad wszystkim.
Co dzień przybierasz nową formę, otaczając się bezpieczną mgłą.
Nie chowasz się, ale i też nie gnasz na oślep.

Powoli rozwijasz swe umiejętności.
Zaczynasz pragnąć, łaknąć, widząc co jest na Ziemi.
Spoglądając z ponad chmur, zazdrościsz.

Wbrew wszystkim prawom natury uczysz się.
Tańcząc pośród gwiazd, niesiona lekko przez wiatr, po burzowych chmur parkiecie.
Wiesz, że niełatwo jest utrzymać się w niebie.

Wtem te chmury burzowe stają się Twym domem.
Błyski, spięcia, ściana wody i coraz mniej miejsca.
Ten nieustanny wir ściąga Cię w dół.

Bezwiednie opuszczasz Swe sacrum.
Czujesz zbliżający się koniec, więc chcesz zapaść w sen,
ale to światło nie pozwala Ci odejść w mrok.

Nagle krztusisz się i dusisz, brak Ci tchu. Do twych płuc dostał się tlen.
Teraz wchodzisz na kolejny już etap, startując od zera.
Jako nowa istota żywa zaczynasz swój taniec pośród nieobliczalnej pogody życia.