Magia świąt tamtych, tych i następnych

Kiedy za oknem jasność z nieba płynie,
wspominam święta namaszczone życiem.
Z pokorą duszy czekam na wybicie
godziny, w której usłyszę dziecinę.

Pamięcią wracam tam, gdzie sny migocą
zapachem lasu i światełek wieńcem.
Szukając magii z dziecięcym rumieńcem,
wieczerzam z Bogiem, który przyszedł nocą.

W dźwiękach kolędy, z rozrzewnionym sercem,
ufnością wskrzeszam miłość i nadzieję,
że cud narodzin zalśni gwiazd tysiącem.

Bo to jest chwila, w której szczęścia krzynę
rozdaję ludziom, kiedy mroczność dnieje,
a Mały Jezus zamieszkuje we mnie.

Kasia Dominik