Brzask

Najbardziej kocham
nowy dzień o świcie
sen się już pożegnał
noc pachnie wciąż tobą
Brzask puka do okna
wokół mgła się ściele
księżyc pomylił fazy
i płacze nad sobą

Po erupcji światła
ociemniały oczy
przez ażur firanki
słońce się przedziera
jasnością mnie kusi
obietnicą karmi
nadzieją otula
i senność odpiera

Poblask się natęża
przygniata od wschodu
wyrzucam z pamięci
półsenne marzenia
Tęsknota za tobą
siłą jest witalną
apetyt na życie
potęgą istnienia