Oda do Nieczekanej

Kirowa Damo, która gasisz życie,
kiedy wędrujesz cmentarną aleją,
gwiazdy na niebie pobłyskują skrycie,
a chwile szczęścia co rychlej maleją.

Tyś Cesarzową nić istnienia tnącą.
W swych dłoniach dzierżysz losy człowieczeństwa.
Spoglądasz w oczy przypominająco,
że nikt nie będzie oddychał bez końca.

Przed Twym obliczem nie można się schronić –
nie ma znaczenia: biedny czy bogaty.
pokorny duszą czy sercem szalony.
Wszyscy doznamy pośmiertnej krucjaty.

Ty, która władasz ludzką egzystencją
miej wzgląd na dziecię cierpienia mu szczędząc.

Kasia Dominik