Bóg spaceruje powoli

Z gniewu zrodzona, umysł obezwładnia,
uśmierca dobro, kiedy człowiek wątpi.
Jest niewspółmierna niczym czarcia matnia,
gdy bezlitośnie kruszy ostrze kopii.

Rozsiewa kłamstwa z pieniactwa wyssane,
szuka ofiary, by ją sponiewierać.
Zadaje rany zostawiając znamię
przeklętej furii spychającej w przepaść.

Brak jej skrupułów, w środkach nie przebiera,
potrafi zniszczyć przyjaźń najpiękniejszą.
Kiedy kły wbije blednie jasność nieba,
a martwe gwiazdy animozje wieszczą.

Lecz wola Boga jest jak cytadela
i nie pozwoli zatruć źródła prawdy.
A nawet jeśli w oku łza uwiera,
cnota szczerości na jaw wyjdzie zawżdy.

Kasia Dominik\